Η κακία και η βλακεία τέμνονται, καθέτως και οριζοντίως

Γράφει ο Βασίλης Σπαντούρος

Παρακολουθώντας τους Παραολυμπιακούς αγώνες και εντυπωσιασμένος από τις προσπάθειες όλων των αθλητών, σε όλα τα αθλήματα, από όποια χώρα και να κατάγονταν αισθάνθηκα δέος μπροστά τους.

Εδώ δεν έχει μόνο σημασία ποιος κατάφερε τι, δεν έχει σημασία ποιος ανέβηκε ή όχι στο βάθρο. Η περηφάνια που έβλεπες και η γαλήνη στα πρόσωπα όλων των αθλητών κυριολεκτικά συγκλόνιζε. Όλοι μα όλοι τους ζούσαν τη στιγμή, ζούσαν για τη στιγμή!

Δεν ξέρω λοιπόν τι άλλο πρέπει να κάνει κάποιος για να αξίζει το σεβασμό όλων μας, από αυτό που έκαναν όλα αυτά τα παιδιά. Σεβασμό όχι μόνο στα λόγια…και μη ξεχνάμε, πρωταθλητισμό κάνουν και αυτά τα παιδιά!

Το να αναφερθώ στις δικές μας ως χώρα επιτυχίες, θα το κάνω μόνο και μόνο γιατί είμαι σίγουρος πως ελάχιστοι γνωρίζουν. Το ότι πήραμε 13 μετάλλια, με απίστευτα ρεκόρ λίγοι θα ξέρουν. Το ότι αυτά τα 60 παιδιά, προπονούνται σε άθλια γυμναστήρια και με χαώδεις συνθήκες, επίσης λίγους ενδιαφέρει. Το ότι ανέβασαν την Ελλάδα στο  24ο  σκαλί των νικητών λίγο αναδείχτηκε από τα ΜΜΕ, το ότι πάλεψαν μόνοι τους για την πατρίδα τους όμως μάλλον όλοι το καταλαβαίνουν πλέον...

Βλέποντας όμως τους αγώνες, ταυτόχρονα με το θαυμασμό μου για όλους αυτούς τους Τιτάνες και ακούγοντας τον Παύλο Μάμαλο να μιλά για το Bullying, ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της κοινωνίας μας, σκέφτηκα πόσο μικροί είμαστε και πόσο παραποιούμε τα πάντα.

Παύλος Μάμαλος: "Στο Δημοτικό, μέχρι την πέμπτη τάξη, τα παιδιά με κορόιδευαν. Με έλεγαν ανάπηρο, κούτσαβο, τέτοια πράγματα. Εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και έκλαιγα. Όταν χτύπαγε το κουδούνι και ανέβαιναν στην τάξη, καθόμουν κάτω και έκλαιγα. Μου πετούσαν τις τσάντες από τα παράθυρα στο κεφάλι, έρχονταν και με κορόιδευαν. Δεν με έπαιρναν μαζί τους στις εκδρομές, καθόμουν στο σχολείο και περίμενα να γυρίσουν".

Μπα, δεν είμαστε μόνο «μικροί», σαν λαός είμαστε σκατόψυχοι - αντιγράφω τον Σρόιτερ - και συμφωνώ απόλυτα μαζί του! Είμαστε τόσο σκατόψυχοι που δεν μας ενδιαφέρει το πως και τι καλό θα κάνουμε εμείς, το πως θα γίνουμε καλύτεροι, αλλά το πως ο γνωστός, φίλος, συνάδελφος θα τα σκατώσει και κατά λάθος αν τα καταφέρει και γίνει καλύτερος από εμάς, τον φθονούμε, τον ζηλεύουμε και κάνουμε ότι μπορούμε για να τον υποτιμήσουμε...

Ο Παύλος, σταμάτησε το σχολείο και δεν έζησε αυτά που ζει (και πρέπει να ζει) κάθε παιδί. Δεν ήταν διαφορετικός. Ήταν απλά ανώτερος όλων. Ο Παύλος και κάθε τέτοιος Παύλος είναι ένα θηρίο που έχει βάλει στόχους στη ζωή του. Σηκώνει βάρη χωρίς να γνωρίζει πόσα κιλά αντέχει το κορμί του, τρομάζει τους αντιπάλους του αφήνοντας μούσι και στο τέλος φωνάζει σαν άγριος λύκος κοιτάζοντας τον ουρανό. Είναι ο δικός του τρόπος να ξεσπά και να ανασαίνει.

 Όσο γι' αυτά που πέρασε στο σχολείο; Είναι παρόμοια με αυτά που περνάνε όλοι οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, αυτοί που γεννήθηκαν για να κάνουν μεγάλα πράγματα, αλλά δυστυχώς η χώρα που μεγάλωσαν διαχρονικά αποτελούσε τη πρωταθλήτρια στη ρουφιανιά, το φθόνο και τη κακεντρέχεια. Τα φίδια, δεν είναι τίποτα μπροστά στους αχρείους αυτούς ανθρώπους, που αποκτούν εξουσία ή νομίζουν πως αποκτούν αξία υποτιμώντας τους συνανθρώπους τους. Νομίζουν πως η γη περιστρέφεται γύρω τους... αλλά αν κοίταγαν καλύτερα θα έβλεπαν μόνο, πως τριγύρω είναι μόνο η ίδια φάρα με αυτούς, γλοιώδης και τιποτάδες!

Όλα αυτά ξεκινάνε από το σχολείο, το σχολείο που μας μαθαίνει πράγματα, μας δίνει γνώσεις. Την παιδεία όμως κύριοι και κυρίες την παίρνουμε από το σπίτι μας, από τους γονείς μας. Αντί λοιπόν να διαμαρτυρόμαστε για το builing, ας ξεκινήσουμε να κοιτάξουμε πρώτα τον εαυτό μας στο καθρέφτη και μετά ας παιδέψουμε καλά τα παιδιά μας.

Ευτυχώς που παρ’ όλα αυτά υπάρχουν πάντα οι διαφορετικοί άνθρωποι. Ευτυχώς που πάντα, υπάρχουν οι ακέραιοι και οι δυνατοί. Ευτυχώς που όλοι οι Παύλοι, κάποτε κάνουν όλους αυτούς να αναστατώνονται. Γιατί το να νιώσουν άσχημα για ότι έκαναν ή κάνουν θέλει μυαλό και αυτό δεν το έχουν...